اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر درمان نوجوانان مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب ناشی از سوانح رانندگی در استان اصفهان

مقدمه: سیری صعودی حوادث رانندگی در سال های اخیر، منجر به بروز پیامدهای جانی، مالی و روانی بسیار زیادی شده است. یکی از مشکلات عمده روان شناختی حوادث رانندگی، بروز اختلال استرس پس از آسیب در نزد افراد است. بنابراین پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در درمان نوجوانان مبتلا به اختلال استرس پس از آسیب در بازماندگان سوانح رانندگی استان اصفهان انجام گرفت. روش: پژوهش نیمه تجربی حاضر از نوع پیش آزمون- پس آزمون تک گروهی بود. جامعه آماری پژوهش شامل افرادی بود که در سال های 91 و 92 در شهر اصفهان دچار سانحه تصادف شده و دارای علائم اختلال استرس پس از آسیب نیز بودند. به منظور انجام این پژوهش، 10 نوجوان دارای نشانگان اختلال استرس پس از آسیب به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. معیار ورود به پژوهش، داشتن اختلال استرس پس از آسیب ناشی از تصادفات رانندگی و سن نوجوانی و معیار خروج نیز داشتن اختلالی جز اختلال استرس پس از آسیب و دوره سنی غیر از نوجوانی بود. ابزارهای مورداستفاده، سیاهه مقیاس رویداد آسیب زا و مقیاس نشانگان استرس پس آسیبی بود. داده های به دست آمده با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر به وسیله نسخه بیستspss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث ایجاد تفاوت های معنی داری بین گروه ها در متغیرهای پژوهش گردیده است (001/0>p). نتایج آزمون های تک متغیره نشان داد که این تفاوت مشاهده شده در تحلیل چند متغیری، در مقیاس های اضطراب، افسردگی، خشم و استرس پس آسیبی بوده است (01/0>p)، در حالی که در متغیر تجزیه تفاوت معنی داری مشاهده نگردید (05/0